Otrzymanie diagnozy otępienia to dla wielu osób bardzo trudny emocjonalnie moment
Osoby z otępieniem często wspominają, że moment diagnozy był dla nich szokiem i zaskoczeniem. Wiele osób czuło wtedy złość, zaniepokojenie, smutek, poczucie utraty albo żal.
Dlaczego to musiało się przydarzyć właśnie mi?
Dobrze pamiętam moment, kiedy lekarz powiedział: Tak, ma pani otępienie… to było bardzo trudne.
Większość osób podkreśla, że moment diagnozy wywołał w nich bardzo silne emocje. Chcieli w tamtej chwili się wyłączyć i odciąć od rozmowy – nie chcieli dłużej słuchać lekarza, nie chcieli myśleć i rozmawiać o diagnozie.
Dla niektórych jednak moment diagnozy oznaczał ulgę. Pozwolił zrozumieć, skąd wzięły się objawy, których od pewnego czasu doświadczali oraz poznać właściwe sposoby na radzenie sobie z nimi.
Bez względu na to, jakie emocje wywołała wiadomość o otępieniu, każdy potrzebował chwili na uporządkowanie myśli. Niektórzy już po kilku dniach czuli się spokojniej, a innym zaakceptowanie diagnozy zajęło kilka tygodni.
Dla osób, które szczególnie silnie zareagowały na diagnozę, te trudne emocje utrzymywały się nawet kilka miesięcy. W takiej sytuacji najczęściej pomocne jest dodatkowe wsparcie.
Jeśli silne, negatywne emocje takie jak złość czy smutek utrzymują się przez dłuższy czas, najlepiej zwrócić się o pomoc do lekarza rodzinnego lub psychiatry.
W chwili otrzymania diagnozy sama myśl na temat choroby może okazać się bardziej przytłaczająca niż same objawy
Osoby, które dowiedziały się o swojej diagnozie na wczesnym etapie, mogą czuć się bardziej przytłoczone samą nazwą choroby i perspektywą jej rozwoju niż faktycznymi objawami.
Warto pamiętać, że każdy reaguje inaczej i ma do tego prawo. Niektórzy czują bardzo silny żal i smutek, zaczynają martwić się o siebie, swoją przyszłość i swoich bliskich. Inni przestają dostrzegać pozytywne strony swojego obecnego życia. Doświadczane emocje i negatywne podejście do chorobie mogą być przeszkodą w podejmowaniu decyzji. Powodują smutek i wycofanie się z życia społecznego, które jeszcze bardziej pogarszają zdrowie osoby i przyspieszają pojawienie się objawów.
Regularne ćwiczenia i opanowanie trudnych emocji pomagają odzyskać dobre samopoczucie i poczuć satysfakcję z wykonania codziennych czynności.
Jedną z częstych emocji po diagnozie otępienia jest wstyd. Niektórzy mają poczucie winy i boją się, że inni będą im współczuć bądź się wyśmiewać, ponieważ czasem zachowują się inaczej niż zwykle. Negatywne nastawienie często powoduje, że osoby po diagnozie unikają kontaktów z innymi ludźmi i wycofują się z codziennych aktywności.
Podobnie jak cukrzyca czy zapalenie stawów, otępienie to choroba przewlekła, a nie powód do wstydu i zakłopotania. Każdy może zachorować.
Otępienie jest często błędnie uważane za chorobę typową dla osób starszych. Dlatego osoby młodsze, u których rozpoznano otępienie, odczuwają jeszcze większy szok.
Jednym ze skutecznych sposobów radzenia sobie z trudnymi emocjami i zmartwieniami jest mówienie o nich. Może to być rozmowa z kimś bliskim lub zaufanym albo z profesjonalistą, który zajmuje się tematyką chorób mózgu. Mówienie o swoich myślach i uczuciach towarzyszących diagnozie otępienia pomaga nabrać dystansu i spojrzeć na sytuację z innej perspektywy. Dzielenie się uczuciami sprawia, że stają się one mniej intensywne, a rozmówca może wesprzeć nas w ich przeżywaniu.
Jeśli nie chcesz rozmawiać, to możesz napisać na papierze lub komputerze swoje emocje i przemyślenia.
To proste ćwiczenie również pomaga spojrzeć na sytuację inaczej.
Gdzie szukać wsparcia?
Po otrzymaniu diagnozy osoby z otępieniem i ich opiekunowie zwykle zadają sobie pytanie „co dalej?”. Często mają poczucie zagubienia i nie wiedzą, jakie opcje wsparcia są dostępne lub gdzie je znaleźć.
Niektórzy mają opór przed proszeniem o wsparcie. Uważają, że jest za wcześnie i nie potrzebują pomocy z zewnątrz.
Doświadczenia ludzi z otępieniem i ich bliskich wskazują, że im wcześniej znajdzie się właściwe wsparcie, tym łatwiej będzie się dostosować do zmian, które pojawią się w bliskiej przyszłości. Niestety, w Polsce formy wsparcia są rozproszone, a ich dostępność w dużej mierze zależy od miejsca zamieszkania. Często organizowane są jednorazowe wydarzenia lub lokalne programy, które trwają kilka miesięcy.
Najlepszym sposobem na odnalezienie dostępnych form wsparcia jest zwrócenie się z pytaniem do instytucji zajmujących się tematyką otępienia w Twojej okolicy.
Mieszkasz we Wrocławiu? Możesz zacząć od odwiedzenia TEJ STRONY.
Jeżeli używasz serwisu Facebook, odwiedź profil CENTRUM SPOTKAŃ NA CIEPŁEJ.
Oto możliwe formy wsparcia i opieki dla osób z otępieniem:
- czasowe programy aktywizujące (ćwiczenia pamięci, ćwiczenia fizyczne),
- dzienne domy opieki,
- poradnie zdrowia psychicznego, psychiatra, psycholog,
- opieka geriatryczna
Nie bój się zwracać się o pomoc! Wsparcie bliskich oraz innych osób z otępieniem pomoże adaptować się do zmian i znaleźć niezbędne narzędzia do zaplanowania przyszłości.
